Verlet Zung to elf to miłym usposobieniu. Ma duże niebieskie oczy, niebieskie skrzydła. Dodatkowo wyposażony został od Matki Natury w całą gamę zaklęć uzdrawiających. Jest zwinny i szybki, a jego moc latania połączona z refleksem muchy pozwala mu uniknąć wielu przykrych zdarzeń. W wieku 15 lat poznał swoją dziewczynę, Karię, z którą jest do dzisiaj. Jego początki z magią datują się na czasy już dawno minione. Sam elf rozpaczał niegdyś nad swoim losem, gdyż nie posiadł - jak on sam twierdził - żadnej konkretnej magii. Jego przyjaciele mieli ogromne moce, on zaś nic. Nie wiedział jednak, że się mylił. Podczas bitwy jego przyjaciel został poważnie ranny i nikt nie dawał mu szans na przeżycie. Zung przyłożył tylko dłoń na czole kolegi, a jego kum wyzdrowiał w mgnieniu oka. Po odkryciu jego leczniczych zdolności, zaczął pobierać nauki u swojego mentora. Dzięki temu posiadł pełną zdolność leczenia.
Któregoś dnia, Verlet Zung przechadzał się doliną, bardzo tajemniczą jak na tak malowniczy krajobraz. Chodząc obok krzewów, jego wzrok skierował się studnie o niezwykłym blasku i nienaturalnych kształtach. Ujrzawszy ją, Zung pomyślał o tym, że może ona spełnić marzenia, toteż chciał wrzucić monetę, uprzednio myśląc o życzeniu, możliwym do spełnienia. Rzuciwszy monetę, elf miał dziwne przeczucie. Okazało się, że studnia... nie ma dna. W ogóle. Elf ostrożnie odsunął się od niej, aby nie wpaść, gdy nagle jego kolega "przypadkowo" wepchnął go do studni. Dla naszego bohatera był to koniec. Koniec jego dziejów, epoki. Koniec życia. Koniec cywiliza... Tak się jednak nie stało.
Jego upadek nie był zbyt mocny. Spadł bowiem na stertę makulatury, bardzo miękkiej. Oprzytomniawszy, elf nie mógł nadziwić się, jak przeżył i co to za miejsce.
Cisza. Głusza. Szelest książek. Zero myśli, tylko racjonalne patrzenie. Samopiszące się księgi. To wszystko napotkał elf na dnie studni. W oddali pewna istota, patrzyła na niego mądrym wzrokiem - wszystko to zdradzało, że była zainteresowana naszym elfem. Zung miał złe przeczucia, jednakże w jego głowie nastał spokój, co było dziwne, jak na niespokojną duszę. Elf spytał się dziwnej istoty, prawdopodobnie gryfa, kim jest, a ona odparła: - Jam Vidir, Patrzący. Witaj w moich skromnych progach. - Elf był oszołomiony. - Co Cię tu sprowadza? - spytał gryf. - Właściwie nie wiem, wpadłem do studni i się tu znalazłem. - oznajmił Zung. Reszta poszła z górki, albowiem Vidir od razu widział w naszym bohaterze ucznia i sługę, a dodatkowo jego prawdomówność wystawiała go przed szereg. Elf otrzymał od nowego patrona pierścień - tak oto Verlet Zung jest emocjonalnie związany ze swoim patronem.