No więc tak... działanie maszyny jest proste. Zbita z desek konstrukcja znajduje się nad korkiem. Na drewniany wałek nawinięty jest mocny sznur, na którego końcu znajduje się hak. Z boku wałka mamy korbę, podłączoną do tłoka wykonanego z kamienia o odpowiednim kształcie, a także drewna i gwoździ. Gdy tłok idzie w górę, korba obraca się o 180 stopni. Gdy tłok opada pod własnym ciężarem, uzupełnione zostaje to o kolejne 180 stopni. Tłok porusza się wewnątrz wydrążonego w środku kamiennego walca, przyczepionego do boku maszyny. Na dnie walca mamy misę, wypełnioną specjalną mieszanką (umownie oznaczoną na schemacie kolorem fioletowym). Mamy tu: smołę, jakieś tam zioła wykorzystywane przy mumifikacji, piasek (nie wiem po co, lol) oraz wino. Taka mieszanina pod wpływem ognia gwałtownie rozkłada się z wydzieleniem dużych ilości światła, ciepła i energii kinetycznej (tzn. wybucha). Rozkład mieszaniny podrzuca tłok w górę. Następnie opada on pod własnym ciężarem, pozwalając na ponowienie procesu po uzupełnieniu mieszaniny.

Oto maszyna zwana Liścioanurasem. Działanie tego dziwnego urządzenia niby wydaje się trudne, jednakże jest banalne jak nie wiem co. Z dwóch stron są korby (wykonane z drewna), które wprawiają w ruch... liść znajdujący się za grubym sznurem (dodam, że ten sznur jest bardzo wytrzymały - przetrzymał kilka wojen fenko-mućkich). Owy liść zwija się w rulonik i gdy dwóch osobników mocno skręci liścia... następuje zwolnienie specjalnie przygotowanej belki (w kształcie haka), która dodatkowo została wzmocniona sznurkami oraz gwoździami. Długa belka opuszcza się po sznurze na dół i dzięki temu możemy wyjąć korek bez większych problemów. Podpora wykonana została z kamiennych bloków, co dodatkowo zabezpiecza Liścioanurasa przed zniszczeniem.

Pewnie zastanawiacie się, gdzie i jak powstała pierwsza grecka piramida...
Podstawą żurawia jest łuk oparty na blokach piaskowca. U jego szczytu wbity i zamurowany jest zakrzywiony metalowy pręt, który przechodzi przez kółko z brązu, co ma stanowić starożytną przekładnię bloczkową. Przez krążek przerzucony jest (a jakże) sznur. Ze strony trzymającego sznur przechodzi dodatkowo przez jeszcze jeden bloczek, dla odmiany przytwierdzony do podłoża. Dzięki zastosowaniu systemu krążków siła potrzebna wyciągnięcia zatyczki jest nieporównywalnie mniejsza. Sznur z tej strony kończy się wygodną obręczą mosiężną, którą można zaczepić o haczyk z boku piramidy (haczyk również można wykorzystać jako przekładnię w akcie desperacji). Ze strony drugiej, czyli strony stawu, który stanowi obudowane centrum świątyni, sznur obciążony jest mosiężnym poczwórnym hakiem, który jest oczywiście przeznaczony do chwytania łańcucha od zatyczki leja wszelkimi sposobami. Masa haków nie jest zbyt wielka (żeby nie obciążać działającego), ale i nie zbyt mała (co by mógł zatonąć szybko). Leniwych może ucieszyć zamieszczony pod hakiem niewielki zbiornik mieszczący amforę z łatwopalnym olejkiem, lont i odpowiednią do zajścia wybuchu ilość powietrza. Olejek ten nie jest olejkiem zwykłym - powstał w wyniku starożytnych eksperymentów i jest dość wybuchowy. Wystarczy podpalić lont, zamknąć pojemnik i szybko odczepić sznur z drugiej strony. Wybuch powinien usunąć ze stawu wodę, co znacznie ułatwi wyjęcie zatyczki. Szczęśliwcom może udać się też anihilacja zatyczki.
Legenda głosi, że pochowano tu faraona.

Poniżej zamieszczony na starożytnym zwoju papirusu rysunek prawie techniczny kompleksu żurawiowego od przodu.