a) Stefan idzie po schodach w stronę światła, bo przecież nie będzie się cofał, czyż nie?

b)
Po tej jakże straszliwej akcji Dagetysh postanowił po prostu poprosić Suczkę o pomoc. W końcu sam może sobie nie poradzić z tym płomiennym stworem, a każda pomoc w walce jest przydatna. W dwójkę jest zawsze raźniej, a później po ewentualnym pokonaniu tego potwora można się skonfrontować między sobą i powalczyć na śmierć i życie, zwłaszcza, że teraz też można nazwać to walką na śmierć i życie.
- A raz kogutowi śmierć! - krzyknął Kibhar. - Najwyżej pójdę do Nieba, raz się żyje.

c) Oloktor postanowił otworzyć ale też nie otworzyć drzwi. Ale też otworzyć. Czyli że otworzyć.

Atakuję marchewę żarówką, licząc, że żarówka wybuchnie.

B)
Ridlak może i był całkiem porąbany, ale pod pewnymi praktycznymi względami był bardzo rozsądnym kretem. Zawsze wolał się upewnić, że jego wrogowie naprawdę są zupełnie martwi i nie stanowią zagrożenia, ale przy obecnym obrocie spraw mordowanie ich przestało być aż tak absolutną gwarancją bezpieczeństwa.
-Panie Lucjanie, małe pytanko... Jeśli moi wrogowie byli bardzo, bardzo niegrzeczni... na przykład jak Toilet Monster lub Stary Dziad... to trafiają do Piekła, prawda? Znaczy, tutaj? Znaczy, nie chciałbym kusić losu, rozumie pan, ale chyba istnieje możliwość, że znów mnie zaatakują, prawda? A może już byli martwi, a ja zabiłem ich ponownie i, eee... roztrzaskałem ich dusze czy cuś? Wydawali mi się po prostu martwi, a nie podwójnie martwi, pytam tak dla pewności.

Spojrzawszy z wyrzutem na najciemniejsze zakątki niebytu, gdzieś w stronę nieistniejącej już kasy, postanowilem zrobić użytek z pełnego mistycznej mięsnej energii schabowego, używając go oczywiście jako broni.

Bohater postanawia sprawdzić gdzie zaprowadzi go pływający po wodzie fotel. Wykorzystując sytuacje zaczyna wcinać popcorn od strażnika zaświatów. Układając się wygodnie na fotelu kogut wpada do wody. Nie obeszło się oczywiście bez przekleństw i innych takich, no, bo w końcu kogut zmoczył swą ulubioną koszulę, zarówno jak i czapkę.

a) Co miały znaczyć te kwiaty? - pomyślał Oloktor nieco przerażony. -Ostatnie pożegnanie...zaraz!
Takie kwiaty daje się na pogrzebach! Czyżby ktoś chciał mnie... - tego ostatniego słowa nie dopuścił do myśli.
Oloktor upewniając się, że może w każdej chwili wyciągnąć swój kostur, nieco zdenerwowany otworzył drzwi, uspokajając się słowami "Spokojnie, to na pewno nic takiego".

Ż. Art użył przeciwko marchewie kwiatków... hm... rzucając nimi w nią. Tyle mu pozostało.
Żarówka pasowała do następnego wroga... - pomyślał - Chyba już wiem jak można było go "pokonać żarówką"... Wróg będzie się czaił w ciemności... No nic. Skupmy się na Marchewie.